Proses

Privé

​

​

De kinderen hadden een boomhut gebouwd. Ze hadden er hard aan gewerkt en ze had vooral dagenlang hun gesprekken beheerst. Maar het was uiteindelijk een fraai kamp geworden. Een jongensdroom uit een van de boeken van Mark Twain. Het hele dorp was er naar komen kijken.  Ze hadden het gemaakt van alle dingen die ze in de oude stal konden vinden. En het zat ingenieus in elkaar. Er hing bijvoorbeeld een dikke, ijzeren ketting, die ze tussen de bomen gespannen hadden en die het geheel ondersteunde. Ze was een van de dingen die waarschijnlijk door de Duitsers was achtergelaten. Als er iets was waarvan ze niet wisten waartoe het gediend had, zeiden de mannen van het dorp dat het waarschijnlijk door de Duitsers was achtergelaten. Dan beleefden de jongens er extra plezier aan. De Duitsers hadden hier hele dorpen uitgemoord. Ze mochten daar wel iets voor terugdoen.

De ketting was zo zwaar dat de mannen zich afvroegen hoe de kinderen ze in de hoogte hadden kunnen krijgen. Ze wisten niet dat de kinderen ook een katrol gevonden hadden. Misschien ook van de Duitsers. Al waren de kinderen daar niet zeker van, vermits ze er een garantiebewijs van Brico op vastgelijmd was. Maar daarover zeiden ze niets. Want de werktuigen die nog bruikbaar waren werden door de mannen gewoonlijk geconfisqueerd. Die waren te gevaarlijk voor kinderen, zeiden ze en bewaarden ze in hun eigen werkschuur en gebruikten ze zelf. Zo zijn volwassenen.

De oude stal waar ze de meeste van die dingen vonden, bevond zich aan de rand van het dorp. Ze was hun schuiloord. Vooral als het te hard regende om in de bossen te spelen.  Er lag nog ongebaald hooi van voor de wereldoorlog waarin de kinderen konden ravotten. Je kon je van het platform naar beneden laten storten zonder je pijn te doen. Een keer was er zelfs eentje door het hout gezakt. Maar ook beneden lag genoeg hout om zijn val te breken.

Ze vonden behalve de katrol, de ketting en zelfs een heus raam nog allerlei nuttige dingen, zoals obussen waar je bloemen in kan zetten en ongebruikte kogels van Duitse soldaten. De ouders waren geschrokken toen ze ermee aan kwamen draven en hadden gezegd dat dat soort dingen gevaarlijk zijn. Ze verboden de jongens om ermee te spelen. Ze hadden ze zelfs verboden om nog in de stal te spelen. Maar toen het drie dagen na elkaar geregend had en ze de kinderen een voor een met zijn allen over de vloer hadden gekregen, was dat verbod opgeheven. Sindsdien vertelden de kinderen het de ouders niet meer als ze wat vonden. Zo zeiden ze niets over het oude geweer, dat nu in de boomhut hing. De ouders mochten er niet in. De hut was het terrein van de kinderen.

Je zag ze van ver hangen. Want in de weide stonden maar twee bomen. Die staken boven het hoge gras uit. Het waren heel oude exemplaren en een ervan was al jaren dood. Maar hij was stevig en dik. Zijn takken hingen bijna horizontaal. Het was een boom die gemaakt was om er een boomhut in te hangen. Maar de weide behoorde een dame toe, die niet van de streek was en twee dorpen verder woonde. Op een dag liep ze langs haar bezittingen en merkte ze de boomhut op. Ze maakte zich er boos over. Die weiden zijn privé, liet ze de mensen van het dorp weten. De jongens wisten niet wat dat betekende. Privé betekent dat het van iemand is, legden hun ouders uit. Zoals ons huis en de tuin. Niet iedereen mag daar zomaar binnenwandelen. Maar wij wonen hier, zeiden de jongens. Die dame woont drie dorpen verder. Wat kan haar die blokhut schelen? De laatste keer dat er koeien op die weide stonden was twee jaar geleden. De ouders gaven de jongens gelijk. Maar ze zeiden dat dat nu eenmaal de wet was. Dat de wet vaak onrechtvaardig was. Dat die vaak gemaakt was om mensen met veel geld tegen mensen met weinig geld te beschermen.

De dame liet voor de weiden die ze in het andere dorp had een bordje met privé zetten. Om het allemaal duidelijk te maken. Maar de jongens waren toch niet meer van plan om nog op die weide te komen. Er was plaats genoeg. Ze wilden enkel de ketting, het raam, het geweer en het hout van hun blokhut terug. Ze waren heel verbaasd toen iemand zei dat ook de oude schuur waaruit ze die dingen haalden privé-bezit was. Dat ze maar blij mochten zijn dat die boer negentig was en niet eens merkte wat ze er allemaal uithaalden. Maar dat dat wel zou veranderen als de boer de stal aan iemand van buiten het dorp verkocht. Of aan zijn kinderen gaf. Die woonden nu in de stad. De ouders zeiden tegen de kinderen dat ze nog van geluk mochten spreken, dat ze maar eens in de stad moesten kijken. Dat alles daar privé was.

‘s Avonds konden de jongens de slaap niet vatten. Ze vroegen zich af wat er zou gebeuren als alles in heel de wereld privé zou worden. Waar de kinderen dan moesten spelen. Ze vroegen zich af waar de kinderen in de stad speelden. Ze achtten zichzelf heel gelukkig dat ze er niet geboren waren.